Γιατί οι Αρβανίτες δεν έχουν γραφή;

Γιατί οι Αρβανίτες δεν έχουν γραφή;
Η λαογραφία στη χώρα μας είναι μια απέραντη θάλασσα γεμάτη από τα ήθη, τα έθιμα και τις ελληνικές παραδόσεις. Αυτή η θάλασσα της λαογραφίαςμας έχει δώσει και συνεχίζει να μας δίνει μαργαριτάρια που τα ψάρεψαν άξιοι λαογράφοι με ιστορίες τις οποίες έχει κωδικοποιήσει ο λαός μας και φέρνει σε επαφή με το παρελθόν, όχι για να αναβιώσουμε εποχές που δεν ξαναγυρνούν αλλά για ένα δημιουργικό δέσιμο με το παρόν και το μέλλον.
Όταν μοίραζε ο Θεός τα γράμματα πήγαν όλες οι φυλές να γυρέψουν γράμματα, εκτός από τη γύφτικη φυλή, που δεν πήγαν καθόλου γι΄αυτό ούτε έχουν ούτε θα έχουν ποτέ γράμματα. Κοντά σε όλες τις φυλές που πήραν γράμματα ήταν και αρβανίτικη φυλή. Αλλά γιατί οι Αρβανίτες δεν έχουν γράμματα; Όταν μοίραζε ο Θεός γράμματα δεν είχε βγει το χαρτί ακόμα και εκείνοι που πήγαν να τα πάρουν τα έπαιρναν σε φύλλα από λάχανο και έφευγαν και όλοι τα πήγαν καλά στα σπίτια τους με τα λαχανόφυλλα. Ο Αρβανίτης δεν το πήγε το λαχανόφυλλο στο σπίτι του, γιατί στο δρόμο δίψασε και έσκυψε να πιεί νερό σε μια βρύση. Άφησε το φύλλο κάτω και μια γελάδα που έβοσκε εκεί κοντά το μυρίστηκε και όσο να σηκώσει ο Αρβανίτης το κεφάλι του από τη βρύση, η αγελάδα είχε φάει το φύλλο με τα γράμματα. Στενοχωρήμενος ο Αρβανίτης για το κακό που έπαθε και με δάκρυα στα μάτια, γύρισε πίσω στο παλάτι του Θεού ζητώντας άλλα γράμματα. Ο Θεός δεν είχε άλλα γράμματα παρά μόνο τα γύφτικα, που άμα τα είδε ο Αρβανίτης είπε στον Θεό: "δεν τα παίρνω Θεέ μου αυτά τα γράμματα χρυσά να μου τα κάνεις" και ο Θεός του απάντησε: " ήθελα να σου δώσω καλύτερα αλλά δεν έχω άλλα" "αφού είναι έτσι ας μείνω και χωρίς γράμματα" είπε ο Αρβανίτης. "Και πως θα ζήσεις η φυλή σου χωρίς γράμματα;" είπε ο Θεός. "Με δανεικά" απολογήθηκε ο Αρβανίτης και έφυγε. Από τότε οι Αρβανίτες ζουν μα τα δικά μας γράμματα , τα ελληνικά. Και έχουν διαπρέψει και διαπρέπουν στις τέχνες, στα γράμματ και στις επιστήμες.

Η παραπάνω ιστορία προέρχεται απο το βιβλίο "παραδόσεις του ελληνικού λαού" του Νικολάου . Γ. Πολίτη

Από την Ντίνα Σ. Μήτσου