Κοντά στην ελληνική παράδοση
Σε μια εποχή που ο άνθρωπος πολιορκείται από χιλιάδες ερεθίσματα, τα οποία πάνε αντίθετα στη φύση του και στην αρμονική διαβίωσή του, έχει ανάγκη το πνεύμα και τον πολιτισμό. Τον πολιτισμό τον φτιάχνουν όσοι σέβονται τους νόμους του χώρου τους. Η παράδοση είναι κάτι που περνάει από γενιά σε γενιά. Παράδοση δεν είναι ό,τι τα παραλάβουμε αλλά ό,τι θα παραδώσουμε. Η παράδοση είναι η συνέχεια και δεν σταματάει. Είναι ο βιωμένος χρόνος του πολιτισμού που έχει στις φλέβες του ο Έλληνας και όποιος κόβει τις φλέβες του, κόβει τη ζωή του. Το παρελθόν παραδίδει τον σπόρο. Η σπορά είναι δική μας υπόθεση. Είναι το χρυσάφι του χθες, το οποίο πρέπει να διατηρήσουμε, όπως το διατήρησαν οι πρόγονοί μας. Το κράτησαν όρθιο χιλιάδες χρόνια και αυτή η ρίζα άντεξε σε μπόρες και καταιγίδες.
Κανείς όμως δε μας παρέχει καμία εγγύηση, ότι θα αντέξει σήμερα στη σήψη από πολλούς παράγοντες που απειλούν τη χώρα μας. Ο λαός μας στα χρόνια της τουρκοκρατίας κράτησε ευλαβικά τις φορεσιές του, το ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι, το χράμι που αποπνέανε αρχοντιά.
Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν αυθεντικές φορεσιές και αν υπάρχουν είναι πολύ λίγες, διότι πουλήθηκαν στους γυρολόγους. Τα χειροποίητα αντικείμενα πετάχτηκαν και αντικαταστάθηκαν από πλαστικά. Ευτυχώς που πρόλαβαν και έγιναν μερικά λαογραφικά μουσεία και που άνθρωποι φωτισμένοι μάζεψαν κομμάτι κομμάτι όλες τις αξίες της παράδοσής μας, προκαλώντας μάλιστα τα ειρωνικά σχόλια μερικών ανθρώπων, οι οποίοι όλα αυτά τα θεωρούν ξεπερασμένα. Εγώ αυτούς τους ανθρώπους τους λυπάμαι, διότι δεν έχουν την πυξίδα του πολιτισμού και είναι χαμένοι.
Χαμογελάω πικρά όταν σκέφτομαι ότι υποβαθμίσαμε και πετάξαμε τα ταπεινά αντικείμενα του πατρικού μας σπιτιού και τώρα πληρώνουμε ακριβά για να τα αποκτήσουμε ξανά. Το σίδερο με τα κάρβουνα γίνεται ανθοδοχείο για συνθέσεις λουλουδιών. Οι ξύλινες πιατοθήκες βάφονται με τολμηρά χρώματα, για να φιλοξενήσουν τσίγκινα πιάτα με ζωγραφιές, που όταν ήμασταν παιδιά τρώγαμε όλο μας το φαγητό , για να φανεί το τριαντάφυλλο στο κέντρο του πιάτου. Πουλήθηκαν τα σιδερένια κρεβάτια, ως παλιοσίδερα στον παλιατζή, για να τα θαυμάσουμε στα ακριβά μαγαζιά για την κομψότητά τους. Μας πήρε πολύ χρόνο προκειμένου να αναγνωρίσουμε την αξία από τις παλιές κασέλες και τα μπαούλα, που σήμερα θεωρούνται υψηλής αισθητικής. Το φανάρι, στο οποίο προστάτευαν οι μητέρες μας τα τρόφιμα από τις μύγες, οι διακοσμητές το κρέμασαν στο ταβάνι ως φωτιστικό πολυτελείας. Και η φουφού που μαγειρεύανε έγινε κασπό για το Μπονσάι στο κέντρο της κρυστάλλινης τραπεζαρίας. Έτσι, λοιπόν, όσοι από εμάς έχουμε την τύχη να τα έχουμε διαφυλάξει, γλυκαίνουν την καθημερινότητά μας.
Παράδοση, επομένως σημαίνει, πως πρέπει να γνωρίζεις τα πάντα που σου έδωσε η γενέθλια γη σου. Από αυτά θα βρεις ποιος είσαι. Θα νιώθεις στις αισθήσεις σου ένα χάδι, που πότε θα γίνεται χώμα ή αέρας και άλλοτε ήλιος ή σκουριά (Οδυσσέας Ελύτης)
Το σημερινό μου θέμα το αφιερώνω στον πρόεδρο του συλλόγου Ελικωνίων κύριο Κώστα Πούλο, επειδή ξέρει πολύ καλά ότι παράδοση δεν είναι μόνο η ιστορία, ι η γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα μας. Παράδοση είναι και το λαογραφικό μουσείο του Ελικώνα που εκεί φυλάσσονται τα ιερά και τα όσια του χωριού, τα οποία μαζί με τη μνήμη, την αγάπη και την προστασία χρειάζονται να ανοιχτούν και τα δύσβατα μονοπάτια, ώστε να καταλάβουν οι νέες γενιές ότι στο χέρι τους είναι να τα κάνουν λεωφόρους, που να τα οδηγούν σε αυτόν το ναό του πολιτισμού και που έχουν την τύχη να έχει το χωριό τους.
Παγκόσμια ημέρα κατά της υποκρισίας
Όταν μερικές φορές θυμώνουμε και εναντιωνόμαστε σε ανθρώπους δε σημαίνει ότι δεν τους αγαπάμε. Ο θύμος μας είναι για τις υπόγειες διαδρομές τους. Είναι για τις κολακείες τους και τα λάγνα σφυρίγματα του φιδιού στο αυτί του υποψήφιου θύματος μέχρι να έρθει η ώρα του δαγκώματος.
Αυτό το αναλαμβάνει μια κυρία γνωστή παγκοσμίως. Κυκλοφορεί ανάμεσα μας και παντού. Είναι γνωστή σε όλους. Έχει τόση γλύκα στη φωνή, στους τρόπους που σε ανεβάζει στα ουράνια και μετά σε πετάει κάτω και σε ποδοπατάει.
Καιρός να σας τη συστήσω. Το όνομα της είναι υποκρισία. Είμαστε όλοι οπαδοί της. Από τους ισχυρούς έως και τους πιο αδύναμους. Και ποιος δεν την έχει γνωρίσει ή δεν την έχει ανταποδώσει; Ας ξεκινήσουμε όμως από την πολιτική εξουσία η οποία δεν σταματάει να μαγειρεύει το μαγικό φίλτρο που την κρατάει σε φόρμα, για να ασκεί τα υποκριτικά της καθήκοντα.
Όλοι οι υποκριτές σπέρνουν «χόρτο» κοινώς κουτόχορτο. Όπου βρουν πρόσφορο έδαφος και περιμένουν να το θερίσουν την κατάλληλη στιγμή.
Και αυτή η στιγμή είναι να μας θέτουν προ των ευθυνών μας με το παραμύθι ότι ο λαός είναι ο κυρίαρχος στη θέση του «δράκου». Έτσι, λοιπόν, φίλοι μου αγαπημένοι και ποτέ παραμυθιασμένοι, αυτή η κυρία με τα κόλπα των εκπροσώπων της παραπλανεί έναν λαό οδηγώντας τον σε δύσβατα μονοπάτια τα οποία τον κατάντησαν άνεργο, άστεγο, πεινασμένο, ξεκληρισμένο ψυχικά και σωματικά, έτοιμο για τις μεγάλες «πόρτες».
Τα γηρατειά εξαθλιωμένα και τα νιάτα αφυδατωμένα χωρίς τους γλυκούς χυμούς της νιότης. Όμως η υποκρισία στα ντουζένια της σπέρνει την φθορά και την πτώση του ανθρώπινου γένους, αφού η Αφρική πεθαίνει από την πείνα ενώ στον Καναδά πετιέται το σιτάρι στα ποτάμια για να μην. πέσει η τιμή του.
Θεέ μου τι κουβαλάνε οι άνθρωποι; Άλλο φαίνονται και άλλο είναι. Ντρεπόμαστε όταν δεν ξέρουμε κάτι διότι μας έφαγε η «παντογνωσία» του διπλανού μας.
Πρέπει λοιπόν να καθιερώσουμε και μια ημέρα κατά της υποκρισίας, όπως έχουμε κατά των ναρκωτικών, κατά του καπνίσματος , κατά του AIDS και όλων των ημερών «κατά». Να μπει και αυτή η ημέρα στον παγκόσμιο χάρτη του χρόνου, μήπως και επανέλθει στη χώρα μας το φιλότιμο, που είναι στο αίμα μας και μια από τις αξίες του Έλληνα ο οποίος δεν επιδεχότανε φτιασιδώματα στην αλήθεια και στο δίκιο.
Δεν ξέρω αν κάτι έγραψα σήμερα αλλά δεν έχω καταπιαστεί ξανά με πιο δύσκολο θέμα για τις φτωχές μου γνώσεις.
Ντίνα Σ. Μήτσου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου