Επιστολή στον πρέσβη της Ιταλίας


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Κύριε πρέσβη της ιταλικής δημοκρατίας στην Ελλάδα

Ο σύλλογοςΕλικωνίων Επαρχίας Λιβαδειάς στα πλαίσια ανάδειξης και προβολής του ιστορικού γεγονότος της εκτέλεσης τωνδεκατεσάρων Ελικωνίων στοΝεκροταφείο της Αγίας  Πρασκευής στις29 Μαΐου  του 1942 από τους Ιταλούς κατακτητές και  σε συνεργασία με τους συγγενείς των θυμάτων σαςπροσκαλεί στομνημόσυνο των θυμάτων που θα γίνει στις29 Μαΐου 2016 και ώρα 10.30 π.μ στηνΑγία Παρασκευή στονΕλικώνα .
Στο ιστορικό αυτό γεγονός θα αναφερθούν ο καθηγητής του Ιστορικού τμήματος στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κ.Λυμπεράτος Μιχάλης.
Σκοπός της πρόσκλησης μας, αλλά  και η δική σας συμμετοχή είναι να κλείσουν οι πληγές του παρελθόντος και να μας δώσετε ότι στοιχεία υπάρχουν στα δικά σας αρχεία γραπτά και φωτογραφικά ντοκουμέντα για την διερεύνηση  της αληθείας.
Η συμμετοχή σας θα συμβάλει στην προσπάθεια που κάνει ο σύλλογος μας προκειμένου να μην ξανασυμβούν στο μέλλον  παρόμοιο γεγονότα.
Ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την συμμετοχή σας.
Παρακαλούμε να μας τιμήσετε με την παρουσία σας
                                                                                                                                       Μετά τιμής
                                                                                                                                           Το Δ.Σ.


Σας στέλνω στοιχεία που αναφέρονται στα γεγονότα στο ζερίκι βοιωτίας και την εκτέλεση των 14ων νέων του χωριού μας
Το Ζερίκι έχει στοχοποιηθεί από τις Ιταλογερμανικές δυνάμεις κατοχής, που πλέον θα δείξουν το απάνθρωπο κτηνώδες προσωπείο τους που έγραψε τις πιο τρομακτικές στιγμές στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Τα γεγονότα που αφάνισαν στην κυριολεξία το μαρτυρικό χωριό έχουν ως εξής:
Στις 20 Απριλίου του 1942 έρχονται στο Ζερίκι και λεηλατούν κυριολεκτικά το χωριό.
Γδύνουν στην κυριολεξία τον ρουχισμό απ’ όλα τα σπίτια, αφαιρούν όλα τα τρόφιμα από τα σπίτια και τις αποθήκες.
Παίρνουν όλα τα κοσμήματα και τα χρυσαφικά των γυναικών και παίρνουν περίπου 15 ζώα (άλογα, μουλάρια, γαϊδούρια).
Ο σκοπός είναι προφανής, θέλουν να τρομοκρατήσουν τους κατοίκους έτσι ώστε να αποκόψουν τις επαφές τους με τις αντάρτικες μονάδες.
Το ευτύχημα είναι ότι σ’ αυτή την πρώτη επιδρομή δεν σκοτώνουν ούτε τραυματίζουν κάποιον κάτοικο του Ζερικίου.
Η δεύτερη επιδρομή τους, που έγινε και στα υπόλοιπα χωριά του Ελικώνα (Κυριάκι, Αγία Άννα), έδειξε το μαύρο πρόσωπο και τα δολοφονικά ένστικτα του φασιστικού συνδρόμου.
Παντού φωτιά, εκτελέσεις, λεηλασίες, η φρίκη του πολέμου σε όλη την τραγική της διάσταση.
Οι Ιταλοί επανήλθαν στο Ζερίκι στις 22 Μαΐου 1942, αρχικά άρπαξαν στην κυριολεξία όσα τρόφιμα και ρουχισμό είχαν απομείνει από την πρώτη τους επιδρομή, πήραν επίσης 200 πρόβατα και 9 ημιόνους.
Ενώ, σε συνεργασία με τον Ενωμοτάρχη Παπαδάκη που υπηρετούσε στο χωριό, ζήτησαν από τους κατοίκους να παραδώσουν τα όπλα στο τμήμα του χωριού, όπως επίσης να παρουσιασθούν και όσοι είχαν αμνηστευθεί για διάφορα αδικήματα.
Ο ρόλος του Ενωμοτάρχη Παπαδάκη ήταν σίγουρα προδοτικός, αφού είχε μίσος κατά των ανταρτών και ζητούσε εκδίκηση για τον χαμό του επίσης αστυνομικού αδελφού του, που είχε σκοτωθεί σε σύγκρουση με τους αντάρτες έξω από τα Χώστια.
Την πρώτη ημέρα παρέδωσαν τα όπλα τους δύο μετέπειτα θύματα, ο Σεραφείμ Καλλιαντάσης και ο Ιωάννης Αλαφογιάννης.
Το γεγονός ότι τους άφησαν ελεύθερους (που όπως αποδεικνύεται ήταν παγίδα), έπαιξε ρόλο στο να προσέλθουν και τα υπόλοιπα παλικάρια για να παραδώσουν τα όπλα τους, αλλά η προειλημμένη απόφαση της εκτέλεσης άρχισε να δρομολογείται αφού συνελήφθησαν τα 14 παλικάρια στα οποία συμπεριλήφθηκαν και οι Καλλιαντάσης και Αλαφογιάννης.
Προσωρινό κρατητήριο υπήρξε το σπίτι του Ιωάννη Καντά, το οποίο είχε επιταχθεί.
Το απόγευμα της 25ης Μαΐου του 1942, ο Διερμηνέας ζήτησε τον παπα-Γιάννη Παπασπύρου για να μεταλάβει τα 14 κρατούμενα παλικάρια και τον Πρόεδρο του χωριού Στάμο Στάμο, ενώ ήδη μετέφεραν αλυσοδεμένα τα παλικάρια στο νεκροταφείο της Αγίας Παρασκευής Ζερικίου.
Όταν τα παλικάρια αντελήφθησαν τον σκοπό των φασιστών Ιταλών όρμησαν στην κυριολεξία εναντίον των Ιταλών στρατιωτών, οι οποίοι άρχισαν να πυροβολούν  με ότι μέσο διέθεταν.
Από τους πυροβολισμούς έσπασαν οι αλυσίδες του Παναγιώτη Κορογιάννου και του Κώστα Δήμου, οι οποίοι κατάφεραν να ξεφύγουν και να τρέξουν περίπου 300 μέτρα όπου κρύφθηκαν σε συστάδες θάμνων. Όμως είχαν γίνει αντιληπτοί από σκοπούς και εκτελέσθηκαν επιτόπου. Αυτός ήταν ο τραγικός και ηρωικός θάνατος των 14 παλικαριών του Ζερικίου, που έπεσαν αντρίκια και έδωσαν την ίδια τους τη ζωή για την πατρίδα και την ελευθερία.
Ήταν άντρες νέοι, στο άνθος της ηλικίας τους, λεβέντες, τίμια, εργατικά παλικάρια που δεν άξιζαν τέτοιας μοίρας.
Από εκείνη την τραγική ημέρα το Ζερίκι και τα παλικάρια δόθηκαν στην κυριολεξία στον αγώνα της αντίστασης κατά των Γερμανών και των Ιταλών.
Οι υπεύθυνοι των εγκλημάτων πολέμου που έζησε η Λιβαδειά και η πρώην επαρχία της από τον Αύγουστο του 1943 έως το τέλος του πολέμου ήταν οι Γερμανοί αξιωματικοί της φρουράς Λεβαδείας.
Ούτοι ήταν οι εξής:
1) Στρατιωτικός Διοικητής Λεβαδείας Λοχαγός Χόλμαν.
2) Υπολοχαγός Μπέκελ
3) Φρούραρχος Λεβαδείας Ανυπολοχαγός Χίλμπιχ
Τον Αύγουστο του 1943 εγκαταστάθηκε στη Λεβάδεια και η περιβόητη για τα απάνθρωπα εγκλήματά της Γκεστάπο.
Η υπηρεσία αύτη ονομαζόταν μυστική αστυνομία υπαίθρου εν αντιθέσει προς την Γκεσταπό, η οποία ήταν η ίδια υπηρεσία αλλά δρούσε στις πόλεις, και οι 2 υπηρεσίες όμως είχαν την ίδια αποστολή και ευθύνονται για τις ωμότητες, αγριότητες, βανδαλισμούς και εγκλήματα που διέπραξαν στην Ελλάδα.
Επικεφαλείς της εγκληματικής Γκεστάπο Λεβαδείας ήταν οι πιο κάτω αξιωματούχοι της Γερμανίας.
1)  Διοικητής της Γκεστάπο Λεβαδείας ο Ανθυπολοχαγός Κάρολος Πάαρ.
2) Υποδιοικητής και διερμηνέας αυτής ο υποψήφιος Αξιωματικός Παύλος και γνώστης της Ελληνικής γλώσσας άλλ’ αγνώστου προελεύσεως και εθνικότητος στην κυριολεξία «κάθαρμα».
3) Υποδιοικητής αυτής ο επιλοχίας Βίλυ Γιάννης.
Έφερε αντί εθνοσήμου την νεκροκεφαλήν επί του πηλικίου του, είχε όψη απαίσια, και καχεκτικός καθώς ήταν, αποκλήθηκε «ο χάρος της Λειβαδιάς» για την εγκληματική του δράση.
Αυτοί οι τρεις εγκληματίες, τα τρία αιμοδιψή ανήμερα θηρία, τα πραγματικά βάρβαρα απάνθρωπα κτήνη απάρτιζαν την τρομακτική τριανδρία υπό το πέλμα της οποίας μαρτύρησε κυριολεκτικά επί 1 ½ χρόνο η Λεβάδεια κι ολόκληρη η επαρχία της.
Αυτοί οι τρεις υπήρξαν εμπνευστές και διοργανωτές των περίφημων και απαίσιας μνήμης «μπλόκο» των Γερμανών.
Συχνά απεκλείετο η πόλη ολόκληρη από το Γερμανικό Στρατό, έτσι ώστε κανένας κάτοικος να μην έχει τη δυνατότητα να διαφύγει, όλοι οι άρρενες από 16 ετών και πάνω υποχρεούντο να συγκεντρωθούν σε ορισμένο μέρος, συνήθως στην κεντρική πλατεία, την Μητρόπολη, ή τα προαύλια των εκκλησιών.
Εκεί παρέμεναν αποκλεισμένοι στην ύπαιθρο για αρκετή ώρα, νηστικοί κάτω από άσχημες καιρικές συνθήκες (καύσωνα, βροχή, χιόνια) πολλές φορές και όλη την ημέρα, μέχρις ότου η τριανδρία της Γκεσταπό ενεργήσει τον έλεγχο των ταυτοτήτων.
Σε κάθε «μπλόκο» συλλαμβάνονταν και κρατούνταν από τους συγκεντρωμένους 1500-2000 κατοίκους, περί τα 200-250 άτομα που τα οδηγούσαν ως πρόβατα επί σφαγή στις φυλακές.
Ο πιο ανώδυνος βασανισμός, το ελάχιστο κατά το κοινώς λεγόμενο ήταν ο ξυλοδαρμός μέχρι αναισθησίας.
Στις 1 Οκτωβρίου 1943 η Γερμανική δύναμις Λεβαδείας  υπό τις διαταγές του λοχαγούHollman επιχειρεί την πρώτη έξοδο από Λιβαδειά προς τα χωριά του Ελικώνα για ‘’εκκαθαριστική επιχείρηση των ανταρτών ανά τον Ελικώνα’’, όπως ονομάστηκε.
Ουσιαστικά όμως ο μόνος σκοπός του ήταν να καταστρέψει τα χωριά του Ελικώνα για την συμπαράσταση του προς τους αντάρτες.
Μια φάλαγγα έφυγε από τη Λιβαδειά προς το Δίστομο και κατεύθυνση το Κυριάκι.
Άλλη φάλαγγα η μεγαλύτερη από 80 αυτοκίνητα και 1500 άντρες έφθασε στην Αγία Τριάδα.
Άφησαν τα αυτοκίνητά τους εκεί και ξεκίνησαν για το Ζερίκι.
Ταυτόχρονα ανηφόριζε κατά του Ζερικίου άλλη δύναμη πεζικού από τη Λιβαδειά.
Στις 2 Οκτωβρίου 1943 το Ζερίκι έζωναν οι Γερμανοί.
Οι κάτοικοι είχαν προλάβει και είχαν φύγει από το χωριό παίρνοντας μαζί τους ότι χρήσιμο είχαν για να ζήσουν εκτός από 3-4 γερόντους και ανήμπορούς, τους οποίους όλως παραδόξως δεν κακοποίησαν οι Γερμανοί.
Το χωριό έγινε μια πυρακτωμένη λαμπάδα, από τα 400 σπίτια γλύτωσαν από σύμπτωση περίπου 10. Το Ζερίκι αφανίσθηκε στην κυριολεξία στις 2 Οκτωβρίου του 1943.
Από την φωτιά δεν γλύτωσε ούτε η εκκλησία του χωριού.
Οι κάτοικοι του Ζερικίου μαθημένοι στις κακουχίες, άντεξαν, δεν λύγισαν κι άρχισαν σιγά-σιγά με πρόχειρες κατασκευές, ξύλα, τσίγκια και υλικά ιδιαίτερα πισσόχαρτο που χορηγήθηκε από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό δια της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος να ξαναστήνουν τα πυρπολημένα και καταστρεμμένα σπίτια τους.
Άλλοι πήραν το δρόμο της μετοίκησης για χωριά που είχαν συγγενείς. Αρκετοί άρχισαν να ζητούν νέα εγκατάσταση σε συγγενικά και φιλικά σπίτια στη Λιβαδειά.
Το ίδιο σκηνικό των λεηλασιών και της πυρπόλησης έζησε δύο φορές το πονεμένο Ζερίκι στις 13 Απριλίου του 1944 και στις 2 Μαΐου 1944 από τα ίδια Γερμανικά κτήνη, οι οποίοι έφθασαν να καίνε ακόμη και τις πρόχειρες κατασκευές που είχαν γίνει από τα υλικά του Ερυθρού Σταυρού.
Σαν να μην έφθανε αυτό, αφού δεν βρήκαν να κάνουν πλιάτσικο κατέφυγαν να αρπάξουν 500 αιγοπρόβατα και όλα τα μεγάλα ζώα των πυροπαθών κατοίκων Γεωργίου και Ιωάννου Κυριάκου του Κων/νου Γ. Κωτσαδάμ, Ιωάννη Γ. Κωτσαδάμ, Πούλου Δ. Πούλου.
Αφού δε ελεηλάτησαν όλες τις ποιμενικές εγκαταστάσεις τους, τις πυρπόλησαν μετατρέποντας τες σε στάχτη.
Συνέλαβαν δε ως ομήρους τους Ιωάννη Χρ. Παπαθανασίου, Κων/νο Λ. Παπαθανασίου και Ιωάννη Γ. Παπαθανασίου, τους οποίους κράτησαν στο στρατόπεδο ομήρων Χαϊδαρίου πάνω από 5 μήνες.
Πρέπει να αναφέρω επίσης ότι στις 8 Ιανουαρίου 1944 είχαν σκοτώσει στην Πέτρα τον Κων/νο Ιωάννη Λούλο, τον οποίο είχαν συλλάβει ως όμηρο.
Προσπάθησα όσο πιο σύντομα να περιγράψω την τραγική ιστορία ενός πολύπαθου χωριού του Ζερικίου, που καταστράφηκε στην κυριολεξία απ’ αυτή τη φασιστική κι’ απάνθρωπη φυλή που σκόρπισε τον όλεθρο στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο.
Ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια με την αίσθηση και την πίστη ότι πρέπει να συγχωράμε αλλά να μην ξεχνάμε.
Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να ενωθούμε όλοι πάνω από κόμματα και ιδεολογίες και να ζητήσουμε πρώτα απ’ όλα από τους δικούς μας ηγέτες τη δικαίωση όλων αυτών των θυσιών του πολύπαθου Ελληνικού λαού.
Διαφορετικά η συγχώρεση αποτελεί άλλοθι και προδοσία της μνήμης των πάνω από 400.000 αθώων και ηρωικών θυμάτων των Γερμανοιταλών φασιστών.
Θέλω να ευχαριστήσω το Σύλλογο Ελικωνίων και τον Πρόεδρό τους κ. Κων/νο Πούλο και το Δ.Σ. για την τιμή που μου έκαναν να μιλήσω σ’ αυτή την τόσο σημαντική ημέρα μνήμης για το Ζερίκι, τη Λιβαδειά, την Ελλάδα.
Συγχωρέστε μου να σας διαβάσω ένα ποίημά μου αφιερωμένο στη μνήμη των 14 παλικαριών.
ΜΝΗΜΗ  14  ΗΡΩΩΝ
ΖΕΡΙΚΙ  25-5-1942
Τα μοιρολόγια αντιλαλούν
σ’ όλο τον Ελικώνα,
θρηνούν μανούλες τα παιδιά
γυναίκες κλαιν τους άντρες,
                                                               τα έλατα μαράθηκαν
κι οι αετοί δακρύσαν.
Πένθος στο όμορφο χωριό
όλοι φορέσαν μαύρα,
είκοσι πέντε του Μαγιού
μες στο σαρανταδύο
λεβέντες δεκατέσσερις εκτέλεσε
του φασισμού, το άγριο θηρίο.
Αφιέρωσαν τα νιάτα τους
για την ελευθερία
κι η ηρωική θυσία τους
έγραψε ιστορία.
Ζερίκι μας περήφανο
Ζερίκι τιμημένο
τα παλικάρια σου μην κλαις
ποτέ δεν θα πεθάνουν,
πρέπει οι επόμενες γενιές
μνημείο να τους κάνουν
και στις αθάνατες ψυχές
καντήλι να ανάβουν
να ‘ναι οι μνήμες τους ιερές
και αιώνια να δοξάζουν.
Οι κατά την επιδρομή της 25 Μαΐου 1942 φονευθέντες υπό των Ιταλών στο Ζερίκι, ηλικίας όλοι 20-30 ετών, είναι οι εξής:
 1) Ιωάννης Αλαφογιάννης
 2) Κωνσταντίνος Π. Δήμου
 3) Σεραφείμ Λουκ.Καλλιαντάσης
 4) Ιωάννης Δημ. Καρβούνης
 5) Νικόλαος Γ. Κολιούκος
 6) Παναγ. Ιω. Κορογιάννος
 7) Σταύρος Δημ. Κωτσαδάμ
 8) Βασίλειος Χαρ. Κωτσαδάμ
 9) Λουκάς Βας. Κωτσαδάμ
10) Δημήτριος Χαρ. Κωτσαδάμ
11) Λουκάς Δημ. Παπαθανασίου
12) Κωνσταντίνος Ιω. Πούλος
13) Κωνσταντίνος Οδυσ. Πούλος
14) Πούλος Ευαγ. Πούλος
Λεβάδεια 2-12-2013
Αριστείδης Κων. Ρούσσαρης
Δικηγόρος
πρώην Δήμαρχος Λεβαδέων
Μπουφίδου 8 – Λεβάδεια ΤΚ 32100
Τηλ. 2261023450Fax 2261021393
E-mail: roussaris@hol.gr

Σχόλια