Από κείνο το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940 που ξεκίνησε ο πόλεμος μέχρι της 12 Οκτωβρίου του 1944 που έφυγαν οι Γερμανοί πέρασαν 76 χρόνια. Ήταν η πιο μαρτυρική τετραετία που έζησε η Ελλάδα αλλά και η πιο ηρωική από αυτούς που άκουσαν το πολεμικό ανακοινωθέν και έτρεξαν στον πόλεμο και μετά στον αγώνα της αντίστασης.
Αυτή είναι η Ελλάδα του 40’, η πρώτη χώρα που τα έβαλε με το θηρίο που λεγόταν Χίτλερ και έκανε τον Τσώρτσιλ να πει ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Αυτή είναι η χώρα του Γλέζου και Σάντα που εικοσάχρονα παιδιά τότε κατέβασαν την Χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη.
Αυτός είναι ο λαός που έκανε την αντίσταση και τον Γοργοπόταμο διότι δεν άντεχε την σκλαβιά. Αυτή τη χώρα θέλουμε στις μέρες μας και σ’ αυτόν τον λαό πρέπει καθημερινά να μοιάζουμε, διότι αυτός ο λαός ήταν που αιφνιδίασε την παγκόσμια κοινότητα.
Διαβάζω, ακούω, βιώνω και αναρωτιέμαι, άραγε θα υπάρξουν, αν ποτέ χρειαστεί, Έλληνες που θα προσφέρουν και τη ζωή τους ακόμη για τις ανθρώπινες αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα; Αυτή η πατρίδα των ηρώων, των σοφών και της ορθοδοξίας θα μπορέσει στις μέρες μας να ξαναγεννήσει ήρωες; Πιστεύω ναι γιατί το Ελληνικό κύτταρο δεν χάνεται.
Το ΟΧΙ που ειπώθηκε τότε ήταν η μυριόστομη κραυγή ενός έθνους που προτίμησε τον δύσκολο και επικίνδυνο αγώνα με τον Σπαρτιάτικο «Μολών λαβέ» που έγινε ένα σύνθημα με παγκόσμια ακτινοβολία. Όμως προσπαθούν σήμερα να διαστρεβλώσουν την πανάκριβη ιστορία μας, αμφισβητούν την πίστη και την θρησκεία μας και θέλουν να σβήσουν μνήμες ιερές και πανανθρώπινες για ότι πιστεύουμε πάνω από 2.000 χρόνια.
Το υπουργείο πολιτισμού θα τους ακούσει; Το υπουργείο παιδείας θα καταλάβει; Ο δάσκαλος τι θα διδάξει; Εμείς όλοι θα θυμηθούμε την αξιοπρέπεια του ΟΧΙ;
Αφιερώνεται στην μνήμη των νεκρών που πάλεψαν για τα ιδανικά της ελευθερίας, της ορθοδοξίας και της Δημοκρατίας.
Ντίνα Σ. Μήτσου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου