Εδώ και χρόνια η νύχτα δεν είναι πια όπως πριν. Όλο και πιο λίγο νιώθουμε τη μυστική της ανάσα, το σκοτεινό της μυστήριο, τη μαγική της σιωπή. Όλο και πιο λίγο ακούγονται τα βήματα, τα δυνατά γέλια της παρέας, οι ζωηρές κουβέντες της. Παλιά γέμιζε η ψυχή μας μ΄ απαντοχή , η καρδιά μας με γλύκα και η γειτονιά με χρώματα.
Δεν ακούγονται πια τα γλεντζέδικα τραγούδια των γειτόνων στις γιορτινές τους ώρες. Τα τριζόνια όλο και πιο λίγο ακούγονται στους κήπους. Έμεινε η νύχτα μόνη, τραγικά ωραία σαν μια γυναίκα φοβισμένη χωρίς αγάπη, χωρίς πλουμίδια. Τα σπίτια έχουν την εικόνα της χαλάρωσης και οι δρόμοι την εικόνα της σιωπής. Άραγε είναι εδώ αυτοί που ξέρουν να ονειρεύονται; Η ανθρώπινη μοναξιά έγινε «σήμα κατατεθέν» της εποχής μας.
Η ζωή της πόλης είναι ανυπόφορη. Ο άνθρωπος αισθάνεται παγωμένος και μόνος ανάμεσα στους πολλούς και η αλληλεγγύη μας είναι μια σακούλα τρόφιμα και εκπληρώσαμε το καθήκον μας. Δεν απλώσαμε όμως το χέρι, δεν βουρκώσαμε στον πονεμένο γιατί, απλά δεν τον γνωρίζουμε.
Ο άνθρωπος της πόλης δεν «ξέρει» κανέναν ούτε υπάρχουν φίλοι. Υπάρχουν μόνο γνωστοί. Έτσι ζούμε και συνεχίζουμε τη ζωή μας, η οποία καταδυναστεύεται από όλα τα «δώρα» της πανδώρας, όπου τα αυτονόητα έχουν συνθλιβεί κάτω από τη σύγχρονη βαβέλ. Σε ένα κόσμο, όπου οι κοινωνίες των ανθρώπων παρασύρονται από το ρεύμα της σύγχρονης εποχής σαν «τον στραβό στον Άδη».
Με τούτα και με΄κείνα φτάσαμε στο δεν πάει άλλο και τα όνειρα έσβησαν, που λέει και ένα παλιό τραγούδι το οποίο ήρθε και έδεσε με τα δύσκολα του σήμερα, αφού το μηδέν και το παράλογο κυριαρχούν και άντε να πιστέψεις πως υπάρχει ελπίδα.
Έτσι λοιπόν, η εσωτερική μοναξιά είναι το δράμα της ψυχής. Ο Ευάγγελος Παπανούτσος είχε πει : «προοδεύσαμε μα δεν ευτυχήσαμε και τώρα ζούμε την φτώχεια του πλούτου του εσωτερικού μας κόσμου χωρίς την καλλιέργεια της ψυχής και του πνεύματος».
Καλό καλοκαίρι...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου